Το δέκατο όγδοο αιώνα, ήταν η εποχή της κομψότητας. Ποτέ στην ευρωπαϊκή ιστορία δεν βλέπουμε άνδρες και γυναίκες με τόσο περίτεχνα μαλλιά και τόσο μακριά από τους φυσική εμφάνιση.

Οτι δεν μπορούσε να γίνει με τη φυσική τρίχα έγινε με περούκες. Αυτή η εποχή ήταν μια υπερβολική έκρηξη, με καταπληκτικά χτενίσματα, μια αντίδραση,  σε αντίθεση με την σεμνότητα και συστολή των προηγούμενων αιώνων.

Τα μαλλιά ήταν σε συγχρονισμό με τον “Rococo” ύφος, το οποίο ήταν το πιο σημαντικό μέχρι το τέλος του αιώνα.

Ένα στυλ σύμφωνα με την ηλικία των νέων φιλοσοφικών ιδεών, όπως του Διαφωτισμού, Η φθορά της περούκας σε άνδρες άρχισε να είναι πολύ δημοφιλής στα τέλη του 17ου αιώνα, ενώ η βασιλεία στη Γαλλία του Λουδοβίκου XIV, ο βασιλιάς και όλοι οι δικαστικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν περούκες, και η Γαλλία ήταν το πρότυπο της μόδας για όλη την Ευρώπη σε αυτή την εποχή.

Η χρήση τις περούκας διαδόθηκε  και στην υπόλοιπη ηπείρο. Το 1680 ο Luis XIV είχε 40 wigmakers να σχεδιάζουν περούκες του, στο δικαστήριο των Βερσαλλιών. Από το 1770, οι περούκες επίσης είχαν επεκταθεί και σε γυναίκες. Και, καθώς τα χρόνια ήταν σε εξέλιξη, οι γυναίκες με τις περούκες,  γίνονταν πιο ψηλές και πιο εξελιγμένες, ειδικά στη Γαλλία. Οι περούκες Ανδρών ήταν γενικά άσπρες, και οι περούκες των γυναικών σε παστέλ χρώματα, όπως το ροζ, ιώδες φως ή μπλε.

Ανάλογα με το πώς ήταν διακοσμημένη η περούκα, θα μπορούσε να αποκαλύψει το επάγγελμα ενός ατόμου ή την κοινωνική θέση. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να πληρώσουν ακριβά για μια περούκα και για καλύτερα υλικά. Τις έφτιαχναν σε γενικές γραμμές με  ανθρώπινα μαλλιά, αλλά και με  μαλλιά από τα άλογα ή κατσίκες. Η κοντέσα του Matignon, στη Γαλλία, που είχε τον διάσημο κομμωτή Baulard πλήρωνε 24,000 livres το χρόνο για να κάνει τα νέα της Καπέλα κάθε μέρα της εβδομάδας.

Οι Κουρείς, εκτός από την κοπή και το χτένισμα των μαλλιών, και τα γένια, χρησιμοποιούνταν εδώ και πολλά χρόνια για να ασκούν χειρουργικές επεμβάσεις και εξαγωγές δοντιών. Το 1745 ένας νόμος στην Αγγλία απαγόρευσε σε  αυτούς από τις πρακτικές αυτές,  και τους επέτρεπε μόνο να ασχοληθούν με τις υπηρεσίες για τα μαλλιά.

Ο νόμος προκάλεσε την καταστροφή πολλών κομμωτών και την έλλειψη θέσεων εργασίας για πολλούς κουρείς στην Ευρώπη. Αλλά η επιτυχία στις περούκες έδωσε μια νέα ζήτηση των επαγγελματιών. Κατασκευαστές περούκων και σχεδιαστές, όπως επίσης, καθαρίσμοι και επισκευές σε περούκες, ήταν σε ζήτηση.

Από το τέλος του αιώνα οι κατασκευαστές περουκών έχουν οργανωθεί. Σε αυτόν τον αιώνα η περούκα μεγάλωσε και έγινε σημαντική, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και πηγές εισοδήματος για πολλούς ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, θα επηρεάσει τη βιομηχανία καπέλων.

Άνδρες σταμάτησαν να φορούν καπέλα, προκειμένου να εκθέσουν τις περούκες τους, και ένα νέο είδος καπέλων ήταν απαραίτητο  για τις μεγάλες και βαριές περούκες. Ωστόσο, η μάζα των ανθρώπων αποτελεί το 80% του πληθυσμού όπου δεν φορούσαν περούκες (που κοστίζουν πολλά χρήματα).

Ο  William Andrews, ένας Άγγλος συγγραφέας του 19ου αιώνα, μας λέει ότι η κλοπή σε  περούκες στο δρόμο των 18ου αιώνα δεν ήταν uncommun. Και, στις ημέρες δόξας, μια πλήρη περούκα ήταν πολύ ακριβή. Πάρα πολύ προσοχή έπρεπε να ασκείται , διότι πολλές περούκες χάθηκαν. Παρά το γεγονός ότι ελήφθησαν προφυλάξεις για την πρόληψη της κλοπής περούκας, μας λένε ότι οι ληστείες ήταν συχνές.

Ήταν διάσημος αυτός ο τρόπος λειτουργίας όπου ένα αγόρι που καλύπτοταν  από το δίσκο ενός χασάπη από ένα ψηλό άνδρα, και η περούκα  να αρπάζετε απο ένα δεύτερο αγόρι. Όταν ο ιδιοκτήτης έκπληκτος άρχισε να ψάχνει γύρω γύρω, ένας συνεργός τον σταμάτησε,  όπου προσποιείται να του δώσει βοήθεια, ενώ ο κλέφτης τρέχει μακριά.

Στις αρχές του αιώνα, τα χτενίσματα των ανδρών ήταν πιο σύνθετα από ό, τι των γυναικών. Ακόμα ήταν στη μόδα το “Louis XIV στυλ”, με μεγάλες μπούκλες και τα μαλλιά σε μήκος του  ώμου. Στο τέλος του αιώνα, η τάση έχει αντιστραφεί: οι γυναίκες χρησιμοποιούν πανύψηλες μάζες μαλλιών. Αυτές οι περούκες είχαν κάποιες ενοχλήσεις όπου  τα πλαίσια των θυρών επρέπε να είναι αυξημένα για να περάσουν απο μέσα, και μερικές φορές η πίεση των βαρέων περουκών στα κεφάλια τους προκάλουσε σοβαρές φλεγμονές.

Κατά τα μέσα του αιώνα, ο νέος βασιλιάς της Γαλλίας, Louis XV, επέβαλε μικρότερη περούκα του στύλ για τους άνδρες και το αυστηρά λευκό ή γκριζωπό σε χρώμα μαλλιά. Οι άνδρες φορούσαν επίσης από τα μέσα του αιώνα μια ενιαία αλογοουρά στον αυχένα, ένα πολύ δημοφιλές στύλ σε κάθε ευρωπαϊκό δικαστήριο εκείνη την εποχή.

Οι γυναίκες συνέχισαν με το υπερβολικό τους στυλ τους μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, όταν όλη η πολυτέλεια και η πληθωρικότητα απομακρύνθηκαν από τις νέες δημοκρατικές ιδέες. Από τότε, τα χτενίσματα ήταν πιο κλασικά και απλά. Σχετικά με το  χτένισμα των γυναικών, στις αρχές του αιώνα ήταν ακόμα στη μόδα ένα συγκεκριμένο στυλ από τον πρώην αιώνα,  η “Fontange” χτένισμα.

Είχε το παρατσούκλι επειδή με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε από την δούκισσα του Fontange, η οποία, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού για κυνήγι με τον βασιλιά Louis XIV της Γαλλίας, μπερδεύτηκαν τα μαλλιά της σε ένα κλαδί δέντρου,και είχε ένα ασυνήθιστο για την εποχή σχήμα . Ο βασιλιάς ήταν γοητευμένος με την εμφάνιση που είχε από αυτό το λάθος χτένισμα, και εκείνος την παρακάλεσε να το αφήση για πάντα. Αυτό το στυλ ήταν στη μόδα περισσότερο ή λιγότερο μέχρι το 1720.

Στο πλαίσιο της βασιλείας του Λουδοβίκου XV τα κοστούμια καιτα χτενίσματα των γυναικών έγιναν απλούστερα. Ήταν της μόδας ένα χτένισμα που ονομάζεται “tête de Mouton”, με μικρές μπούκλες και μερικές κοτσίδες στον αυχένα. Οι γυναίκες δεν φορούν περούκες μέχρι το 1770.

Νέα χτενίσματα μετά τη Γαλλική Επανάσταση:

Κοντά στο τέλος του αιώνα το μεγαλειώδης και πληθωρικό στυλ της Ευρωπαϊκής αριστοκρατίας επικρίθηκε από τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού. Όχι μόνο τα χτενίσματα και τα φορέματα, αλλά το ίδιο καλλιτεχνικό ύφος, το “ροκοκό”, επικρίθηκε έντονα. Στην ίδια στιγμή που η αστική τάξη έγινε ισχυρή και με επιρροή, το όλο σύστημα, το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και το πολιτισμικό σύστημα αμφισβητήθηκε από τους πιο σημαντικούς στοχαστές.

Στην αρχή , οι bourgeoises προσπάθησαν να μιμηθούν τα κοστούμια των ευγενών και ήθελαν να μοιάζουν με αυτούς. Πολυτέλεια και επίδειξη, κατά την άφιξη της Γαλλικής Επανάστασης, από όλους. Η νέα κοινωνία υιοθέτησε ένα πιο νηφάλιο στυλ και στράφηκε προς την απλότητα.

Από το “ροκοκό” στυλ πήγαν στο “νεο-κλασικό”, ένα καλλιτεχνικό ύφος που ανακτά την αρχαία ελληνική κλασική αισθητική. Και αυτό θα είναι το στυλ σε αρμονία με το Ρομαντισμό , το οποίο ξεκίνησε στα τέλη του αιώνα και θα παραμείνει μαζί σχεδόν όλο το δέκατο ένατο αιώνα.

Αλλαξαν επίσης τα χτενίσματα. Σιγά-σιγά, οι άνθρωποι σταμάτησαν να φορούν περούκες, τα μαλλιά άρχισαν να είναι φυσικά. Και ένας από τους κύριους άνδρες της Επανάστασης, ο ζωγράφος Jacques Louis David, ήδη είχε απολύτως εισαχθεί στο νεο-κλασικό ύφος, στα έργα του και στην προσωπική του εμφάνιση. Δεδομένου ότι ο νεο-κλασικισμός έγινε πιο δημοφιλής, και τα χτενίσματα είχαν αλλάξει. Κατά την άφιξη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, πολύ λίγοι άνθρωποι φορούσαν περούκες.

Το αυτοκρατορικό στυλ εμφανίζει όλους τους πολιτικούς με φυσικά μαλλιά, χτενισμένα με ανεπίσημο τρόπο, σύμβολο μιας νέας εποχής της ανεξάρτητης σκέψης. Οι στρατιωτικοί καθυστερήσαν περισσότερο χρόνο, στην εγκατάλειψη των παλαιών χτενίσματων, αλλά στο στρατό του Ναπολέοντα όλους τους φαινόταν με φυσικά μαλλιά. Οι γυναίκες, κατά το τέλος της Επανάστασης, σταμάτησαν να χρησιμοποιούν υψηλά και πολύπλοκα χτενίσματα και φόρεσαν τα φυσικά τους, τα μαλλιά.

Ίσως οι πρώτοι άνθρωποι που αποφεύγουν να φορούν περούκες και ακριβά στολίδια ήταν, παραδόξως, οι ίδιοι οι αριστοκράτες που επέβαλαν τα χτενίσματα. Επειδή φοβήθηκαν να αναγνωριστούν και να φυλακιστούν και να σταλούν στην γκιλοτίνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τρόμου του Ροβεσπιέρου (1790-1793), παρέμειναν στα σπίτια τους και όταν έβγαιναν εξω, φορούσαν ρούχα απλά και φυσικά χτενίσματα.